Son zamanlarda fındık üzerine birçok yazı kaleme aldığımı, sürekli okurlarım biliyor. Bu kez fındığın Giresun bağlamında korunması gereken bir özelliğinden söz edeceğim. Ticari olmayan çeşitleri göz ardı edersek Giresun'da tombul (yağlı), sivri ve kara fındığın ticari olarak onlarca yıldır alınıp satıldığını biliyoruz.
Giresun'dan fidanları alınan tombul fındığın bölge dışına çıktığında bu niteliğini yitirdiğini de biliyoruz. Çocukluğumda oturduğumuz konutun yukarısındaki Şemşettin, Kuşluhan, Eriklik ve İnece Köyünden kamyon kamyon fındık fidanlarının, Ordu ilinin Fatsa ve Ünye ilçelerine götürüldüğünü görmüşlüğüm vardır. Bu yıllarda fındık fidanlarının gidişini anlayamadığımı söylemeliyim. Ancak, daha sonraki yıllarda bilgi edindikçe nedenini çözdüm. 1962-63 yıllarında fındık için destekleme alımının başlaması nedeniyle fındık tarımının geliri iyileşmeye başlamıştı. Fatsa ve Ünye'deki köylüler bu gelirden pay almak adına ya fındıklık olmayan arazilerine ya da ormanları keserek Giresun'dan gönderilen fındık fidanlarını dikiyorlardı. 1962-63 yıllarını izleyen yıllarda çok büyük miktarlarda fındık fidanı götürüldü. Bu yıllardan itibaren fındık dikim alanları sürekli olarak büyüdü. Fındık dikim alanlarının sınırlandırılmasına ilişkin Yasa 1983 yılında yürürlüğe konulmuş olsa da dikim alanları daha da büyük bir hızla arttı. Dikim alanlarının genişletilmesi durdurulamadı. Bir kaç yıl önce Ordu ilindeki yetkililer, en çok fındığı biz üretiyoruz derken bugün aynı söylemi Samsun ilindeki yetkililer söylemektedir.........

© Yeşilgiresun