Keşfettiğimiz yarım yamalak her şey, bizi bir yere götürmeyecek. Sabırlar dileyerek ve sınavlar vererek başladığımız bir yerin yabancısı oluyoruz bir anda. Neredeyse bir yama, ama bu yaralı yama. Bir tufanı ve fırsatları müjdeliyor. Hayat ikilem kabul etmiyor, sırlara hep bir ayna buluyor.

Her şey değil, çok şey geri dönebiliyormuş. Açtığın kapı, kapattığın pencere, ıslandığın yağmur ve döndüğün ev. Saydıkça hatırlanan ve kahırlar ısmarlayan bir kâbus sanki. Zannetmeler insanı öyle bir yere vardırır ki bazen, ardında uçurumlar bırakır, yollar yıkılır. Dünyaya sığınmanın bedeli ve bedeni var.

Hakiki acılar yaşanıyor ve kendini gösteriyor. Görünmenin ve görmenin azabı birbirini takas ediyor, terazilerde tartıyor, ölçüyor ve kanıksatıyor. Rüyalara halüsinasyonlar karışıyor, düşlere handikaplar yerleşiyor. Göçüyor insan, göç bir ömür boyu sürüyor.

Tercihlerin sürüklediği, yol gösterdiği, yoldan çıkardığı, yolsuz bıraktığı hatta, doğrudur. Zaten insanlar yanlışların zulmü altındadır. Öğretilmiş yaşamın kuşattığı........

© Yeni Yaşam