Tekmil dünyânın dikkatini İznik ve İstanbul’da yoğunlaştıran Papa’nın Türkiye ziyâreti arkasında kamuoyundaki çok sayıda tartışmayı bırakarak nihâyetlendi. Papa’nın İznik ve İstanbul ziyâretinin bizim açımızdan kendi başına bir kıymeti ve ehemmiyeti olduğunu zannetmiyorum. Daha evvel pek çok başka Papa Türkiye’yi ziyâret etmiş; hattâ çeşitli âyinlere iştirak etmiştir. Yâni bu ilk Papa ziyâreti değildir.

Papaların ziyâretleri dinî hassasiyetleri kuvvetli ve keskin bâzı zümrelerde her zamân rahatsızlık doğuragelmiştir. “Halkının kâhir ekseryeti Müslümân olan bu topraklarda Papa’nın ne işi var?” diye şikâyet edenler her zamân olmuştur. Ama buna rağmen

devlet, papaları , sâdece devlet başkanları değil, aynı zamanda farklı devletlerin bayrakları altında yaşayan yüz milyonlarca insanın rûhânî liderleri olarak görmüş ve kendisine yakışır bir şekilde en yüksek protokollerle karşılamış ve ağırlamıştır.

Papa ziyâretlerinde yaşanan rahatsızlıklara şerbetli olduğumuzu zannediyorum. Ama hatırladıklarım arasında bu kadar vaveyla koparanı olmadı. Bunun sebebi Papa ve Patrik’in görüşmeleri, ortak bir bildiriye imzâ atmaları ve müştereken bir âyinde boy göstermeleriydi. En kaba ve câhilâne değerlendirmeler burada toplanıyor. “İşte Haçlı Birliği sağlanıyor. Bundan sonra yekvücûd üzerimize gelecekler” tarzında dile getirilen tepkiler bunlar. Bunları yatıştırmak sadedinde bir şeyler yazalım.

Yapılan tartışmalarda

ekümeniklik

kavramının ve hareketinin ne olduğunu bu memlekette lâyıkı veçhile bilen çok az insan olduğunu anladım. Evvelâ ona bir bakalım. Hristiyanlık elbette iddia olarak ekümenik bir dindir. Ekümeniklik onun tabiatına mündemiçtir. Ekümenikliğin en geniş mânâsıdır bu. Bizde

âlemşumullük

olarak karşılanabilir. Yâni Hristiyanlık tekmil insanlığın birliğini hedefler. Bizim dinimiz de böyledir. Lâkin mesele iki taraflı olarak çok müşkildir. Zâten

kültürel olarak çok parçalı olan insanlığı tek bir inançta........

© Yeni Şafak