Verilen bir sözü tutmamak günümüzde en yaygın alışkanlıklardan biri oldu.

Evinin kapısını kilitlemeyen, verdiği sözü tutamadığı zaman intihar eden bir nesilden; karşısındakini günlük yalanlar ile oyalayan, bunu yaparken yüzü bile kızarmayan bir nesil haline geldik. Günlük dertlerimize baktığımızda sıkıntılarımızın tümünün mazeretler yumağı arkasına sığınan ve yaşantımızda söz sahibi olan insanlardan kaynaklandığını görüyoruz.

Yüzümüze gülen, söz veren, yalan söylemeyi bulunduğu mevkii veya kurumun bir zorunluluğu gibi görenler çoğunlukta. Ucuza aldığı malı pahalıya satarak insanları dolandıranlar; kurumlarına verilen hizmetin bedelini zamanında ödemeyen; zaten üç kuruşa çalışanını yol parasına muhtaç edenler, bunlara ödemedikleri paraları birkaç ay geciktirip başka iş kollarına ya da faize yatıranlar, bundan rahatsız olmayan ve bunu bir hak gibi görenler etrafımızı kuşatmış vaziyette.

Yetki elinde bulunduğu halde faizi yasaklamaktan kaçınan; sadece haram ilan etmekle yetinen, ancak kendi paralarını büyük bankalar ile pazarlık ederek yüksek faizlere yatıranlar, bir yıllık borcu bir buçuk misli geri alacak kanun veya kararların altına imza atanlar hep bizim idarecilerimiz ve ekonomimizi idare eden yöneticilerimiz değil mi?

Böyle bir ülkede ekonominin, üretimin, satış gelirlerinin dengeli hale gelmesini beklemek olsa olsa safdillik olur. Tarlada beş lira olan ürünün pazarda neden yirmi........

© Yeni Mesaj