Menfî olsun, müspet olsun ekseriyetle bu oran şaşmaz. Şimdiki zamanda dillerde pelesenk olan vefa, dostluk ve ahbaplıklar da bu oranla yaşanır, anlatılır ve hatırlanır…

Mazi kıtasına baktığımız zaman istikbale bugünlerden daha az bakar olduk… Kadim dostlarımız, muhterem ve mübarek akranlarımız bir bir aramızdan berzah âlemine emri Hakk’ın vâkî olması ile geçiyorlar, bizden geçici olarak bir adım önde ayrılıyorlar…

Yetmişli yıllarda tanıştığımız ve birlikte edebiyat sohbetlerine iştirak ettiğimiz, Nur derslerine birlikte katıldığımız ve bugün Rahmet-i Rahmana tevdî ettiğimiz Bilal Mikail Yaprak Ağabeyimiz, dostumuz, kardeşimiz ve meslektaşımız da onlardan birisiydi…

Kalbimizde hususi bir yer etmişti Mikail Bey. Sessiz, az konuşur ama yerinde konuşurdu… O hep “bilmiyorum,........

© Yeni Asya