Gelecek korkusu mu, yaşamı anlamlandıramama korkusu mu? Sağlığımızı yitirme korkusudur belki de. Belki bir doğal afet korkusudur bizi ara ara düşünceye sevk eden ya da kim bilir yaşlanma, yalnız kalma ve kimsenin olmadığı bir odada ölme kaygısıdır bizi korkutan.

Ben kendi adıma dönem dönem bir kısmını yaşadığım belki bir kısmı sizin de yabancı olmadığınız duygulara, düşüncelere kapılırım. İnsanoğluna muhtaç olma korkusunu çok derinlerimde hissettiğim olur. Hele de böyle bir zamanda muhtaç olma…

Gelmesinden korktuğum geleceğin, geldiğinde beni ‘’zaman ve mekân’’ denen kavramın içinde bulamaması ihtimalini düşünüp korktuğuma üzülmeye başlarım bu defa. “O zaman da boşuna korkmuş olmaz mıyım?” diye sorarım kendime. Nevrotik bir durumdur yaşadığım.

Öyle anlar olur ki saygı duyduğum........

© Yeni Asya