Herkes bilir ki hazan sonu kış, kışın sonu bahardır. Her gecenin sonu nehardır. Ancak bahar için kışın beyaz kefenini giyip dondurucu ayazını yaşamak lazım. Sabah ulaşmak için şafak öncesi karanlığa sabır lazım. Bazen acele edenler olur. Şubat ayı kış yelini kovup ılık güney rüzgârları esmeye ve kışın beyaz kefeni üzerinden kalkmaya başlayınca bahara eriştik, artık yeşillenip rengarenk çiçek açma, gecenin karanlığından yalancı şafak ile sabaha kucak açma vakti geldi sanırlar. Şubatın aldatıcı yalancı baharına kucak açıp çiçekler açmaya, kalın kış elbiselerini atıp incecik kıyafetle bahar sarhoşluğuna dalarlar. Bilmezler ki bu kalıcı ve hakikî bahar değil, doğan güneşin sıcağı henüz toprağa tesir etmemiş. Ana kucağına, yatağına, yorganına, toprağa henüz cemreler düşmemiş. Arkada bekleyen kışın bütün ayazını, kavurucu soğuğunu saklayan Mart ayazı var. Hem Mart ayazı kış ayazına benzemez. Kış ayazı apaçık zararıyla bellidir. Her şey ona karşı tedbirlidir. Çiftçi serasını ısıtır, evlerde titreyen ellerinizi ısıtacak sobalar yakılır. Kış kışlığını açıkça göstererek yapar. Fakat........

© Yeni Asya