Yıllar önce Küçükesat’ta, eski bir apartmanın -2. katında küçük bir tiyatro açmıştım. Orası aynı zamanda evimdi. Sabahları kalkar kalkmaz, ilk iş olarak kenarda köşede ölmüş tahtakurularını toplar, dışarı atardım. Sonra pencereleri açar, içeriyi havalandırır, umutla beklerdim.

Birazdan dostlar gelir, az parayla bir tencere çorba yapılır, bol ekmekle paylaşılır, ardından prova başlardı. O küçücük sahne, bizim için dünyanın en büyük sahnesiydi.

Keyifliydi… ama çok zordu.

Üstüne bir de ülke ekonomisindeki büyük kriz eklenince, tiyatromun perdeleri erken kapandı. Bir duayen bir gün bana “Tiyatroda dört kez batılır, beşincide rahata........

© Yeni Ankara