Bu yazının psikoloji kitaplarında bir karşılığı var mı, doğrusu bilmiyorum. Ama kendi gözlemlerimden, insana dair sezgilerimden hareketle yazıyorum. Belki bilimsel değil, ama samimi ve hayatın içinden bir paylaşım yapmaya çalıştım.

Bir toplantıdasınız. Sessizlik dağılmış, söz size geçmiş. Sözcükleriniz ölçülü, sakin, zarif... Derken sıra yanınızdakine geliyor. Konuşmaya başlıyor ve bir anda kendinizi Matrix filminde gibi hissediyorsunuz. Sağdan gelen kol hamlesinden kaçmak için sola eğiliyorsunuz, yukarıdan gelen el hareketinden sakınmak için başınızı büküyorsunuz. İçinizden “Birazdan tokat gelecek, kaçmak için rota belirlemeliyim” diye düşünüyorsunuz. Konuşma değil, adeta kung-fu filmi sahnesi.

İşte bazı insanlar konuşurken sadece konuşmaz. Kollarıyla, elleriyle, kaşlarıyla, omuzlarıyla adeta bir tiyatro sergilerler. Sözler yetersiz kalır onlara; jestler, mimikler, beden dili devreye girer. Abartıldığında komikleşir, yapaylaştığında itici olur, ama DOĞALLIKLA birleştiğinde... Ah işte o zaman başka bir........

© Turktime