Bu tertemiz Anadolu çocuklarının müşfik, inci-mercan bakışları, gözlerimde ümit, iç âlemimde muhabbet kıvılcımları oluşturuyordu. Sonra bu masumun küçük elini yavaşça tutup gülümsüyorum. Vücut diliyle; "yalnız değilsin" demek istiyor, çocuğun kendine olan güvenini artırıyorum aklımca. Öteki elimle sınıfı idareye çalışıyorum. Bu tertemiz Anadolu çocuklarının müşfik, inci-mercan bakışları, gözlerimde ümit, iç âlemimde muhabbet kıvılcımları oluşturuyordu. Öyle ışık saçıyor, öyle samimi bakıyorlardı ki anlatamam... Onların kirlenmemiş dünyalarından müfettişi, Sarı Müdür’ü, öğretmenler odasında konuşulanları tek tek düşünüyor, kimseden gık çıkmıyordu. Mini mini elceğizi titreyerek açılıp kapanıyor. Pembe güllü eşarbın ucu artık kıvrılmıyor, kara zeytuni gözleri hep mütebessim. Çok zeki bir çocuktu bu talebem. İlk okuma-yazma öğrenenlerden biriydi. Birinci sömestir yaklaştığında diğer sınıflar hâlâ fiş ezberlerken, ehemmiyet vermedikleri bizim sınıfın yarıdan fazlası okumayı çoktan sökmüştü. Bakma onun........

© Türkiye