İmtihanlardan ümitsiz çıkmış maksatsız bir şekilde yürüyordum. "Gelmişken bari İstanbul’u gezebildiğim kadar dolaşayım” dedim. Giymişler kırmızı al, Sordum ona bu ne hâl? Dedi çek git buradan, Biletini hemen al! Yarıştığım Avrupa görmüş, fikir ve sanat vadilerinde faaliyette bulunmuş ağzı sakızlı, hippi kıyafetli, parfüm kokan bitirimlerle; kaba bıyıklı, köy kokan biri olarak; onlarla yan yana, göz göze gelmek dahi istemiyordum. Anlayacağınız farklı dünyaların adamıydık. Herkes muayyen bir hedefe doğru ilerlemekteyken ben ise maksatsız ve gayesizdim. Şair manzumeleriyle, romancı hikâyeleriyle, temaşacı piyesleriyle, ressam fırçasıyla, bestekâr nağmeleriyle milletin heyecanını duyuruyor, güya elemli kalplere teselli, yorgunlara ümit ve kuvvet, ümitsizlere aşk ve heyecan veriyor, icabında dinlendiriyor, yorgun sinirleri teskin ediyorlarmış. Bende ise böyle bir şeyin zerresi yoktu… “Harp de, kahramanları da belliydi. İstanbul’da nihayetsiz bir koşuşturma ve heyecan ile mütemadi çarpışırken, o insanlığın fevkine........

© Türkiye