“Ey Gümüşhane ben geldim! Seni pek sevdim, beğendim…” dedim, anacığımı, babacığımı, Hüsna nineciğimi düşündüm.

Sayacağım ilkler o kadar çoktu ki fazla uzatıp vaktinizi almayayım. Zaten birçoğunu sizler de tahmin etmişsinizdir. Arkadaşlarımın “Uzaklara gitme!” demelerine rağmen petrol istasyonun yakınındaki en yüksek noktaya çıktım. Önümde alabildiğine uzayıp giden derin bir vadi vardı. Pek uzaktan sokak lambaları bana göz kırpıyor gibi titrek görünüyordu. İçimden “Karanlıkta göz kırpmak buna deniyor herhâlde” dedim, bütün dikkatimle etrafımı tanımaya çalıştım. Rüzgâr eser kar gelir, Yâr gelir, ağyar gelir, Sen olmadıktan sonra, Gümüşhane dar gelir. “Ey Gümüşhane ben geldim! Seni pek sevdim, beğendim…” dedim, anacığımı, babacığımı, Hüsna nineciğimi düşündüm. Onların aklının fikrinin bende olduğunu da çok iyi biliyordum. Çaresizlik bellerini bükmüş, ciğerpârelerini, çocuk denecek yaşta ve tek başına tanımadıkları, bilmedikleri bir yere göndermişlerdi. Gidip dönmemek, gelip bulmamak........

© Türkiye