“Bırak ay gitsin, sen kal bu gece.”

Her insan senin gülüşlerinden asılmalı dünyaya…

Bir Özdemir Asaf şiirinin kokusu yayılıyor geceye: “Günün en güzel saatleri bunlar, yanımda kal.”

İşte bu kadar yalın, bu kadar derin.

Yanımda kal.

Sen ki, sevdalarımızın ve barışın sırrı… Şiirlerimizin gökteki en parlak çift y’si, Süreyya’sı…

Aşkımıza Önder, meclise renk, halkın gülüşüne umut…

Daha dün konuşuyorduk senden. Belki bir yerden bizi duyarsın.

Belki gülüşlerimizden birini alır, kendi gülüşüne ömür eklersin diye…

Şiirler okuduk senin için. Umut ettik, belki bizimle şiire durursun…

Ama olmadı.

Umutlarımız senin gülüşünde asılı kaldı, sevgili Sırrı Süreyya.

Şimdi bu ülkenin, bu meclisin sensiz ve renksiz haliyle ne yapacağız?

Kim güldürecek artık İdris Naim’i?

Gardiyanın yüzüne kim umut sürecek?

Eskiden gözyaşlarımız vardı.

Deniz’ler vardı.

Zindanda Pir Sultan’ın idamına Yusuf gibi isyan eden Ahmet Abimizin vapuru vardı.

Bir de kiraz ağacında gömleği yırtılan Yılmaz Güney…

Çocukluğumuzun bilyelerini ararken gözlerini kaybeden sinema adam.

Sen de onların devamıydın.

Her gece her şarkıda Ahmet Kaya’ya........

© Tigris Haber