Gölgeden göz’e: İlk sezginin kıvılcımı… İnsan mağaradan yalnızca dışarı değil, içeriye doğru da yürüdü. Gördüğü ilk ışık, yalnızca bir güneşin değil, sezginin ışıltısıydı. Avına yaklaşan bir yırtıcının sabrından öğrendi. Bir karıncanın toprağı delip geçen ısrarında kendini buldu. Taşa dokundu; onun sessizliğinde saklı zamanı duydu. Ateşle karşılaştı, hem yakmayı hem korumayı aynı anda öğrendi. Doğa ona öğretmendi, ilk bilgiyi konuşmadan fısıldayan bir varlıktı.

Doğanın fısıltısına kulak veren ilk bilinç… İlk insan, doğayı sahiplenmedi. Onu taklit de etmedi. O doğanın kendisiydi. Ağaçlar nasıl kökleniyorsa, o da öyle kök saldı toprağa. Su nasıl kıvrıla kıvrıla yol buluyorsa, o da öyle aktı zamanın içinden. Bir arının çiçekle olan dansı, onun için bir ders niteliğindeydi. Toprağa düşen bir yaprak, sadece bir son değil; yeni bir başlangıcın sessiz işaretiydi. İnsan gözlemliyordu. Ama bu gözlem bilgi üretmek için değil, birlik hissini sürdürebilmek içindi. Bilmek değil, duymak istiyordu. Ve doğa da buna izin veriyordu. Saklamıyordu sırrını — ama sessizdi. Sırrı yalnızca sessizliğe sabredebilene açılıyordu

Toprağın hafızasında yazılı bilgelik… İnsan, toprağa dokundukça geçmişine indi. Her iz, her koku, her taş bir öğretmen oldu. Balı keşfeden sadece arı değildi artık; insan da tatlıya varmanın yolunu kavradı. Gözlem yalnızca öğrenmek değil, aynı zamanda katılmaktı. Tohumu gömen el, onu sadece toprağa değil, zamana da teslim ediyordu. Sabır, doğayla kurulan ilk sözleşmeydi. Ortaklık ise bu sessiz anlaşmanın doğurduğu en kutsal bağ.

Kendi yıkımına tanık olan tür… İnsan yalnızca doğaya değil, kendi öz doğasına da ihanet etti. Unuttuğu her şey, içindeki boşluğu biraz daha büyüttü. Enerji alanı daraldı. Bedenini tanımaz oldu. Sezgileri köreldi, duyguları parçalandı. Toprağı unuttuğu gibi, kendini de unuttu. Kurduğu şehirler göğe yükseldikçe, içindeki boşluk da derinleşti. Ama ne bir bina, ne bir yasa, ne bir teknoloji o........

© Tigris Haber