Bir ömür adanmışlık, sonrası pişmanlık

Bu yazı, daha çok sevgiyle kucakladığım kız kardeşlerim için.

Çoğunlukla biz kadınlar, kaideyi bozmayacak kadar da erkekler için…

Daha küçük yaşta yüklenen misyonlar, bilinçaltımızda bizi geleceğe hazırlamaya başlamıştır bile.

Kadın olmak.

Eş olmak.

Anne olmak.

Edepli olmak.

Babadan ya da kocadan gelen soyadını onurla taşımak.

Ve fedakâr olmak…

Anne, baba, eş, kardeş, çoluk çocuk… Hepsi için her şeyi yaptık.

Kol kırılsa da yen içinde tuttuk.

Tanıdık duygular değil mi?

Ama bazılarımız burada da durmadı.

Ne kadar çok feda edersek o kadar seviliriz sandık.

Öyle olması gerektiğine inandık.

Önceliklerimiz hep başkalarından sonra geldi.

Ve sahip olamadığımız her hayal, sessizce içimizde bir bataklığa dönüştü.

“Yine de olsun” dedik.

“Onlar mutlu ya, ben de mutluyum.”

Çünkü bu bizim en büyük görevimizdi.

Analığımız, kadınlığımız, özverimiz takdir ediliyorsa........

© Tigris Haber