Sevgili dostlar,

Bazen elimiz makinaya gitmeden bir fotoğraf bizi çağırır. Yani biz çekmeyiz onu; o kare kendini çeker. Sokağın bir köşesinde, bir çocuğun bakışında ya da bir sandalyenin gölgesinde… Sanki bir an, “ben buradayım” diye fısıldar ve biz sadece onun tanığı oluruz.

Fotoğrafçılığı yıllardır anlatıyorum, öğretiyorum, yaşıyorum. Teknik bilgi önemli elbette ama bazı anlar var ki hiçbir kural işlemiyor. Ne üçte bir, ne alan derinliği, ne ışık ölçümü… Çünkü o kare sezgiyle geliyor. Bir yerimize dokunuyor, geçmişimizle buluşuyor ya da içimizdeki bir boşluğu tamamlıyor. İşte o an, sadece görmüyoruz; hissediyoruz.

Ben bu tür karelere hep şöyle dedim: Kendini çeken fotoğraflar. Çünkü biz o kareyi........

© Sonsöz