Gönül Akın, bir gün Adana’ya geldiğinde kendisine bestelerinden muhayyer kürdi makamında bir şarkısını verdi.
“Kara gözlüm efkârlanma gül gayri”
Gönül hanım şarkıyı çok beğendi.
Bunu radyoda okuyacağım dedi.
Bir kaç hafta sonra bir telgraf aldı.
“Şu tarih ve saatte şarkını dinle” yazıyordu.
O günü sabırsızlıkla çekti.
Gönül hanımın programı başladı. Sıra o şarkıya gelince…
Spiker “şimdi dinleyeceğimiz şarkı Ali beyin” demez mi!!!
Eserleri yayınlanan Ali bey diye iki kişi daha vardı. Onlardan birisi sanılacaktı.
Birkaç gün sonra Gönül hanım: “soyadının gülünç olması dolayısıyla söylenmediğini” belirten bir mektup gönderdi.
Bu hal başına daha önce İstanbul Belediye Konservatuvarı imtihanına girdiğinde de gelmişti.
Merhum Münir Nurettin Selçuk, Dürri Turan, Fahire Fersan, Kemal Gürses ve Nevzat Atlığ daha birkaç kişi...
Münir bey “adın soyadın ne evladım?” deyince “Ali Kaptıkaçtı” dedi.
Hepsi önce kahkaha ile güldü sonra özür dilediler.
Ata soyadı Kaptıkaçtıydı.
Lise çağlarında çay bahçesinde şarkı söylediği yıllardı.
Adana’da çok sevilen bir hakim vardı. Kemal bey…
Her gördüğünde “Ali gel senin şu soyadını değiştirelim yavrum” diyordu.
O da “ata soyadı Kemal abi kalsın” diyordu..
Bu iki hadiseden sonra soyadını değiştirmek şart olmuştu.
Hemen soyadı aramaya başladı…
Bir gün evde........

© Sonsöz