Çocuğunun uykusunda tebessümünü izleyen, uyanınca gülüşünü duyan, onu doyurmak için sofraya oturan, canı yandığında içi yanıp kavrulan sıradan bir anne… Ama işte bugün, sıradan bir anne olamıyorum. Çünkü dünyanın dört bir yanında, benim çocuğumla aynı yaşta çocuklar, savaşın ortasında yaşamla ölüm arasında sıkışıp kalıyor.

Onlar oyun oynaması gereken çağda, bombaların gölgesinde büyüyor. Onların şarkı söylemesi gerekirken, ağıtlarla anılıyor isimleri. Ve en acısı, bu savaşın kazananı yok. Çünkü çocukların öldüğü yerde zafer olmaz.

Ben bir anne olarak biliyorum ki; barış, en çok çocukların gülüşünde saklıdır. Bir çocuk güldüğünde, bütün dünya aydınlanır. Ama bir bombanın susturduğu her çocuk, insanlığın utancıdır.
Sizler bu satırları okurken, bir yerde bir çocuk daha sessizleşiyor olabilir. Bir annenin kalbi daha parçalanıyor olabilir.

Çocukların yeri savaş meydanı değil, oyun alanıdır. Çocukların hakkı gözyaşı değil, gülüştür. Ama bugün........

© Sonsöz