Mesela sabah işe yetişmeye çalışan bir görme engelli düşün…
Bastonuyla yolda gidiyor ama kaldırımın ortasında bir direk, yanında gelişigüzel bırakılmış motosiklet, bir adım ilerisinde çukur. Biz o çukuru yamamıyoruz, o direği taşımıyoruz; sonra çıkıp “farkındayız” diye mesaj paylaşıyoruz.

Farkında olduğumuz tek şey telefon kilidi.

Bir de şu var…
Tekerlekli sandalye kullanan birinin dışarı çıkması, bizde adeta askeri operasyon gibi.
Asansör bozuk olabilir.
Rampanın açısı tutmayabilir.
Otobüs şöförü “bozuk” diyebilir.
Market koridorları dar olabilir.

Bizim iki dakikalık işimiz için kullandığımız yollar, onlar için saatlik mücadeleye dönüşüyor.

Birçok engelli birey çalışmak istiyor, üretmek istiyor, sosyal olmak istiyor.
Ama kapılarda “sonra gel”, masalarda “eksik belge var”, görüşmelerde “size uygun pozisyon yok”........

© Sonsöz