Bazı kokular vardır ki insanı alır, eski hatıraların arasına bırakır, bazıları ise açlık hissini öyle

bir tetikler ki ne zamandır tok olduğunu unutursun. İşte benim hayatımda derin izler bırakan,

burnumun direğini sızlatan üç koku: ekmek, çay ve kahve!

Ekmek Kokusu: Fırının Önünden Geçerken İç Savaşa Düşmek

Bir fırının önünden geçmek kadar insanı zorlayan çok az şey vardır. Mis gibi pişmiş ekmek

kokusu burnuna çarpınca, beynin otomatik olarak "Ben tokum.

" demeyi bırakır. Karnın ortada

bir delik açılmış gibi hissettirir ve iç sesin fısıldamaya başlar: "İçeri gir, en azından bir tane

sıcacık somun al, belki iki… tamam, üç olsun!"

Ne zaman fırının önünden geçsem, içimde ilkel bir mağara adamı uyanıyor. Gözlerim

kırmızıya dönüyor, bir ekmeğin köşesine saldırmaya hazır bekliyorum. Hele o fırından yeni

çıkmış ekmeğin buharı yüzüne vurduğunda… işte orada insanlığın bittiği, hayvani

içgüdülerin devreye girdiği andır.

Çay Kokusu: Demlenirken İnsan da Demlenir

Çay kokusu, evin içinde bir dedektif........

© Sonsöz