Temmuz’da, Antakya’dayım…

2023 6 Şubat’ını yaşayıp da doğduğu/büyüdüğü toprakları terk eden on binlerce Hataylıdan biri olarak, henüz temelli olmasa da, dönüyorum, kadim toprakların o “biz” hikayesine…

Yıllarca gazetecilik yaptığım kentin eski denen o dün kokan hali hala enkaz fısıltılarının altında… Dar sokaklarının arasından binlerce kez yürüdüğüm taş ve ahşap evlerin neredeyse hiç biri yok artık… O fısıltıların yerinde, yeniden imarın o hiç doymayan açlığı var… “Eskisi gibi olur mu?” sorularını sormuyoruz, olmayacak, biliyoruz…

Haklarında defalarca haber yaptığım, “kurtaralım” diye adeta yalvardığım, neredeyse herkesin tepkisiz kaldığı, “Memleketi ben mi kurtaracağım” dediği, rant deneni paylaşmak istediği, o yüzden de “kral çıplak” demekten her defasında korktuğu bir şehre yeniden merhaba demek, en çok da bu yüzden zor!

Değiştik mi, sanıyorsunuz?

Yok, aynıyız…

Ben de aynıyım, kelimelerim de, sorularım da, cesaretim de, gazeteciliğim de…

Tek farkım, artık hiç bir gazetecilik cemiyetine mensup değilim…

Dönünce çalışacak mıyım peki?

Soranlarınız var…

Evet…

Çalışacağım…

Çünkü, deprem öncesinin gazeteciliği noktasında biriken çoooook şey var, biriken çok soru var! 6 Şubat 2023’ten bu yana yazmadığımı da sanmayın sakın… Çok yazdım, çok şey paylaştım… Bedenimin terk etmek zorunda kaldığı şehrimde bıraktığım ruhumu terk edemezdim ki… Biraz da bundan, yazmaktan asla vazgeçmedim… Sosyal medya hesaplarım üzerinden paylaşımlarımı ve okuyucularıma erişimimi her şekilde engelleyen güç sahiplerinin o zavallı haline rağmen, vazgeçmedim… Sahip oldukları gücü, onlara teslim olmayan her fikri, her kalemi baskılamak için kullananlara rağmen, vazgeçmedim…

6 Şubat felaketinin ardından,........

© sendika.org