"Demirin Kalbinde"

Sabahın ayazı, fabrikanın kapısında yüzüne çarptığında uyanır gibi oldu Hasan. Her gün aynı saatte, aynı iş elbiseleriyle, aynı makinelerin sesine karışmak için buradaydı. Alnından süzülen ter, daha güneş doğmadan önce bile sıcaktı. Ağır çekiç darbeleriyle şekil verdiği demir parçaları, sanki onun hayatı gibiydi; önce ısıtılıyor, sonra dövülüyor, sonra da bir biçime giriyordu.

Ama Hasan’ın iç dünyası, dışındaki bu sertliğin tam tersiydi. Eve her gece yorgun argın döndüğünde küçük kızı Elif’in çizdiği resimleri duvara astığı köşeye oturur, uzun uzun bakardı. Resimlerde hep güneş vardı, çiçekler, bazen bir salıncak. Oysa Hasan, en son ne zaman gerçek bir çiçek kokladığını hatırlamıyordu.

İş arasında çayını yudumlarken yanındaki ustabaşı Şükrü, “Ne düşünüyorsun yine Hasan?” diye sordu. Hasan gülümsedi: “Elif’in dün anlattığı hikâyeyi... Bir prenses varmış, demirden bir kaleyi güllere çevirmiş.”

Şükrü anlamadı, ama Hasan o an demirin soğuk yüzünde bir gül tomurcuğu hayal etti. Her günün yorgunluğuna rağmen, içindeki sıcaklıkla........

© Samsun Gazete Arena