Babam Samsunsporluydu.

Ama öyle böyle değil.

Formasını giyerdi.

Tribüne giderdi.

Taktik verirdi.

Bağırırdı.

Sesi statta yankılanırdı.

Maç kaybedilince ne derdi biliyor musunuz?

Hakem!

Hep hakem!

Yıllar geçti…

Ben büyüdüm.

O hâlâ hakemden şikâyet ediyordu.

“Hiç mi takımın suçu yok baba?” derdim.

Yokmuş.

Vallahi yokmuş.

Ölene kadar inandı buna.

Çünkü Samsunspor onun için sadece bir futbol takımı değildi.

Bir şehir meselesiydi.

Bir karakter meselesiydi.

Bir inat meselesiydi.

Samsun dışında yaşayan dostlarına forma gönderirdi.

“Bu sadece bir kumaş değil” derdi.

“Bu memleket!”

Gençliğinde profesyonel........

© Samsun Gazete Arena