Eskiden bir yaz mevsimi geldi mi, Türkiye’nin dört bir yanı müzikle çınlardı. Ege’de sahil kasabaları, İç Anadolu’da festivaller, Karadeniz’in dağlarında yankılanan türküler… Her şehir bir sahneydi. Her meydan, her amfi tiyatro sanatçılar için bir buluşma noktasıydı. Ama şimdi işler değişti. Artık notalar gökyüzünde değil, hesap defterlerinde sıkışıp kalıyor.

Türkiye’de müzik sektörü büyük bir sessizliğe gömülüyor. Nedeni ise oldukça net: Enflasyon. Artan ulaşım ve konaklama maliyetleri, sahne kurulumu giderleri, ekipman taşımaları ve en önemlisi orkestra ücretleri… Hepsi büyük bir yük haline geldi. Eskiden “hadi Anadolu turnesine çıkalım” diyen sanatçılar, bugün ilk olarak maliyet kalemlerine bakıyor. Ve maalesef çoğu zaman o yolculuk, hesap makinesinin soğuk tuşlarında sona eriyor.

Bir sanatçının bir şehirde sahneye çıkması, artık sadece sanatla değil, matematikle de ilgili. Öyle ki; şehir dışı konserlerin çoğu, masrafı bile kurtarmıyor. Hatta bazı durumlarda sanatçılar cebinden harcamak zorunda kalıyor. Bu da Türkiye içindeki konser taleplerine karşı ciddi bir isteksizliğe yol açıyor. Çünkü müzisyenler sadece alkışla değil, hayatlarını sürdürebilecek bir gelirle var olabilirler.

İşte tam bu noktada Kıbrıs sahneye çıkıyor. Lüks otellerin sunduğu yüksek ücretler, kusursuz teknik imkânlar, konaklama ve ulaşımın eksiksiz karşılanması… Sanatçılar için Kıbrıs artık sadece bir tatil rotası değil, adeta bir ‘ekonomik sığınak.’ Üstelik orada müzik hâlâ değer görüyor; sadece duygusal olarak değil, finansal olarak da…

Bu........

© Şalom