Sekiz yaşındaki kızım, dün gece bana belki de hayatım boyunca hiç düşünmediğim bir konuyla ilgili bir uyarıda bulundu:

-Anne biraz boş versen mi?

Bir lokmacık haliyle bana hayat dersi veren bu küçük hanım, beni iki gündür adamakıllı düşündürmeyi başardı.

Boş vermek ve ben!

Hiç yapmadım ki diye düşündüm. Sahiden de yapmadım. Sorumluluklar, düşünülmesi gerekenler, görevler, istekler, dilekler, mecburiyetler; hiçbir zaman bırakmadı peşimi. Aslında bu ifade yanlış! Ben bırakmadım onların peşini… Olması gerekenler, doğrular, iyiler, yapılması gerekenler, insan olmanın ayrıcalığı… Ruhumuza üflenmiş olan o ayrıcalıklı hal… Niye boş verecektim ki?

Yapılacak olan ne varsa yapmak lazımdı; verilen sözler varsa tabii ki tutulacaktı, okunacak sınavlar okunacak, gidilecek yerlere gidilecek, aranacak kim varsa aranacak, zaman ne olursa olsun yetişilecekti… Öğrenciyken sınavlar, öğretmenken sorumluluklar, çocukken dinlenecek sözler, gençken uyulacak kurallar, orta yaşa gelince tutturulacak denge, anneyken ölümüne........

© Şalom