Bugün suyum akmıyor; enerjim ise kesik. Kendim gibi değilim yani. Harlansam, coşsam, gülsem, kahkaha atsam, neşelensem; öfkelensem, gözyaşı döksem sonra. Ahmet Kaya türküleriyle ayaklanıp, “melanet korusunu” gömsem tarihe. Ama yalanla zehirlenmiş toplumun bir üyesiyim. Şu sefil ömrüm, onun mirası bana. İnsanın başı, yas bulutunun içindeyken, her görüntüyü cenaze korteji gibi görür. Böyle olunca, nasıl ki, istediği zaman akşam olmuyor, istediği zaman sabah olmuyorsa, aynı şekilde istediği zaman da neşe içinde olamıyor insan.

Ne vakit biter bu işgal. Sabır taşı çatlar, böbrek taşı çatlar, umut taşı dahi çatlar (mı) bu gidişle. Ne yalan söyleyeyim, gözümüz, bütçemiz kadar görebiliyor. Bütçenin esaretinden kurtulup öyle görebilsek dünyayı, o vakit özgürüz işte. Ama ne yazık ki, memlekette pek çok coğrafya parçası bana, “olay yeri, girilmez” muamelesi yapıyor. Bu nedenle kendim gibi değilim galiba.

Yanlış otobüse binmişsin kardeşim, hangi durağı kaçırmaktan bahsediyorsun diyorum kendi kendime. Daha da önemlisi, bölünmüşüm yani; vücudumun ihtiyacını akıl karşılamıyor. İnsan, dışarıdaki hayata ayak uyduramayınca bölünüyor işte böyle vücudu. İç savaş çıkıyor. Ülkeler bazında da öyle olmuyor mu? Dünyadaki gelişmelere ayak uydurmayınca –bir uyutma aracı olarak- iç savaş çıkarılıyor. Başkasıyla savaşmak yerine (hiç savaşmasa daha iyi tabii) kendi kendisiyle savaşıyor muhteremler. Böyle olunca korteks, yani üst beyin devre........

© Nokta Haber Yorum