Bazı insanlar kalabalıkların içinde bile yalnız kalmayı seçer. Gürültüden kaçtıkları için değil; kendi seslerini kaybetmemek için. Hayatlarını yüksek sesle anlatmazlar, başkalarınınkini de merak etmezler. Fakat garip bir biçimde en çok da bu sessizlik huzursuzluk yaratır.

Çünkü kendi halinde olmak, sandığımızdan daha kışkırtıcı bir eylemdir.

Toplum, bireyin hayatına ancak benzerlik üzerinden katlanabilir. Aynı ritimde yaşayanlar makbuldür: Aynı yaşta evlenenler, aynı hayalleri kuranlar, aynı kelimelerle mutlu olanlar… Bu yüzden kendi halinde yaşamak, çoğu zaman sessiz bir itiraz gibi algılanabilir.

Netflix’te gösterimde olan Evcilik, ilk bakışta yalnızca bir ilişki hikâyesi gibi görünür. Oysa dikkatle bakıldığında, çok tanıdık ve rahatsız edici bir soruyu önümüze bırakır:
Kendi halinde yaşayan insanları neden rahat bırakmazlar?

Nejat İşler, Öykü Karayel, Fatih Artman ve Deniz Işın’ın rol aldığı film; ilişkilerini onarmak ve sıkıldıkları hayatlarından uzaklaşmak için Ege kıyılarında sakin, küçük bir otel olan Evcilik’e giden Fırat ve Filiz çiftini konu alır. Otele vardıklarında otel çalışanları olan başka bir çiftle karşılaşırlar: Özkan ve Aysun.

Film, toplumun büyük beklentilerinden uzak, gösterişsiz bir hayat sürmeye çalışan bu iki insanın beraberliklerini ve mutluluğunu öne çıkarır. Birbirlerine “Duman” ve “Kınalı” diye hitap eden Özkan ve Aysun, çevrenin görünmez ama sürekli baskısıyla nasıl sıkıştırıldığını anlatır. Kimse açıkça düşmanlık etmez; kimse doğrudan “yasak” koymaz. Ama herkes bir şekilde müdahildir. Tanıdık, değil mi?

“Kendi halinde yaşamak” çoğu zaman masum bir tercih değil; adeta bir meydan okuma olarak........

© Muhalif