Biz kendimize değer vermeyi hiç öğrenemedik. Onaylanmayı, iyi insan olmak sandık. Yanlış yaparız diye karar almaktan korktuk. Başımıza gelene katlanmayı sabır, hakkımızı aramayı isyan zannettik. Böyle yetiştirildik.

Sonra fark ettim ki ben de çocuklarımı aynı şekilde büyütüyorum. Özlerine değer vermeyi bilmeden, öğretemeden… Ve gördüm ki ben çocuğuma nasıl davranıyorsam, başkaları da ona öyle davranıyor. “En değersiz hep benimkiler…” dedi danışan bir anne.

Çünkü dedim, insan kendini önce anne babasının gözünden tanır. Oradan aldığı mesaj, bütün hayatına damga vurur. Eğer “değerlisin” mesajını almışsa hayata güvenle bakar. Ama o mesajı bulamamışsa, hep kendiyle ve çevresiyle savaşarak yaşar.

O yüzden bana yanlış gelen bir deyim var: “Analar tahtını yaparmış, bahtını değil…” Sanki anne sadece evin düzenini kurar, çocuğuna imkân sağlar ama gerisi onun elinden çıkarmış gibi… Oysa onun etkisi çok daha fazladır. Kaderi yazan Allah’tır, bunda şüphe yok. Ama kaderin içinde bize verilen irade vardır. İşte o iradeyi kullanma biçimimizi, hayata hangi gözlüklerle bakacağımızı çoğu kez anne babamız öğretir.

Baht sadece başa gelen........

© Mir'at Haber