Bir zamanlar seni taşıyan eller vardı…

Titremeden, yorulmadan, şikâyet etmeden…

Bir annenin elleri — sabırla, şefkatle, yorgunluğun en derin hâlinde bile seni hayata tutan o sıcak eller…

Ve bir babanın elleri — nasır tutmuş, soğukta çatlamış ama seni korumaktan asla vazgeçmemiş…

Rabbimiz buyurur: “Biz insana, ana ve babasına iyi davranmasını tavsiye ettik. Annesi onu güçsüzlükten güçsüzlüğe uğrayarak karnında taşımıştı… Bana ve ana babana şükret; dönüş Banadır.”

İşte bu ayet, insanın özünü hatırlatır: Nereden geldiğini, kime borçlu olduğunu ve sonunda nereye döneceğini…

Ama çağımızın insanı, bu borcu unuttu.

Kendi elleriyle........

© Milat