Gazze. Yine Gazze. Daha bilmem kaç kere…

İçinden geçtiğimiz dönem dünyanın en acımasız soykırımlarından birine şahitlik ediyor.

Ne zaman kendimizle baş başa kalsak çığlıklarla, gözyaşlarıyla, kan ve sızılarla örülmüş ince bir yol beliriyor önümüzde. Taşları, uzak bir tarihin yüzü kadar eski. Her girişimizde o yola zorlanıyor geri dönüşler. Bu yüzden artık kendimizle baş başa kalmaya korkar olduk.

Babam uzunca bir dua yollamış Gazze’ye dair bir süre önce, göğsüm daraldıkça okuyorum. Okudukça seyir hâlinde, hicretteyim. Gazze’nin kalbi Allah’a yakın, bizim kalplerimiz şimdilerde mazlumun derdiyle ne kadar hemhâl ise ancak o kadar Allah’a yakın. Belki seneler sonra, göremeyeceğimiz bir iklimde Filistin’in cihana örnek teşkil eden onurlu ve soylu duruşu üzerine büyük araştırmalar yapılacak, bu teslimiyetin sırrı sadece bilimsel açıdan irdelenmekle kalınmayacak, mistik noktalardan da izah isteyecek. Bir direniş destanı olarak romanları yazılacak Gazze’nin, merakla okuyacak dünyasında adaleti tesis etmek isteyen çocuklar, gençler… Evlatlarımla Kuran-ı Kerim’i, -Yahudileri göz önünde bulundurarak- yeniden okumak gerektiğini konuşuyoruz. Tarihte bu kadar azgın ve sapkın bir örnek daha var mıdır; bu ırkın taşkınlığı kökeniyle mi, genetiğiyle mi yahut lanetlenmiş olması ile mi açıklanır, onları böylesi korkusuz bir acımasızlık içine sokan nedir, net bir sonuca varamıyoruz. Sadece Kur’an bildirmiş bize, hangi zaviyesinden bakmaya çalışırsak çalışalım anlatmış. Bazısına, Mevlâ ile sık sık sohbet edebilene bu perdeler açılıyor şüphesiz. O güzeller, İsrail üzerinden güçlü bir okuma yapabiliyor ama ben bu ırkın hudut tanımayan merhametsizliği karşısında bilmemenin ilmine sığınıyor, biraz içeri girmeye kalktığımda düşüncemi yitiriyorum. Bildiğim tek şey varsa bu Gazze’nin değil, bütün bir insanlığın, Müslümanlığımızın imtihanı ve şu aşamada bireysel olarak “ne yapabiliriz” lerin içinde sıkışıp kalmaktan başka çaremizin........

© Milat