Anadolu'da her şehrin insanına dair bir hikâyesi vardır. Tıpkı her insanın da yaşadığı şehre dair hikâyeleri olduğu gibi… Bu hikâyelerin kimi güldürür, kimi düşündürür, kimi hüzünlendirir.

Bu hikâyeleri büyüklerimiz anlatır, biz de küçükken merakla dinlerdik. Onlar, kimi zaman hıçkıra hıçkıra ağlarlardı bu hikâyeleri anlatırken, kimi zaman da gülerlerdi. Her ne kadar onlarla hıçkıra hıçkıra ağlayamasak da komik hikâyeleri dinleyince biz de onlarla çoğu zaman katıla katıla gülerdik.

Şimdi zaman geçti, devir değişti… Bizler de anlatanlar sınıfına dâhil olduk. Zaman yüreğimizi yumuşattı, göz pınarlarımızın contalarını aşındırdı. Çabuk hüzünlenip çabuk ağlıyoruz. Mizah anlatırken bile kahkahalarımıza hüzün yüklüyoruz; arkası sağanak bir gözyaşına evrilen hüzünler… Her türkü artık farklı titretiyor gönül telimizi… Uzun havaların, ağıtların hakkını verir olduk. Âşık daha "Gayrı dayanamam ben bu hasrete" demeden muslukları açıveriyoruz. Kırık havaları pek sevmiyoruz artık. Kırık kalplerimize pek iyi gelmiyor, adeta alerji olur gibi kaldıramıyor kulaklarımız. Oysa eskiden kollarımız kalkar, ayaklarımız ritme ayak uydururdu. Dizlerimiz küt oldu, yola zor giderken kırık havalara nasıl ayak uyduralım değil mi ya…

Şehirlerin hikâyeleri acıklıdır; onları anlatabilmek her adam işi değildir. Anlatırken hissetmek, yaşamak lazım. Bu yeterli mi? Elbette hayır. Hissederken hissettirmek ve yaşarken de yaşatmak lazım dinleyenlere. Yoksa anlattıklarınız kuru bir laf yığınından öteye geçmez. Bir rüzgâr alır götürür sonunda… Yüreğinizde bakiye bir hiç kalır…

Peki, sadece anlatıcı mı maharetli olacak, dinleyicinin hiç mi rolü olmayacak? Elbette, ciddi meseleler, acıklı hikâyeler iyi bir dinleyiciye anlatılmalıdır. Yoksa her yürek kaldırmaz bu şehrin hikâyelerini dinlemeyi… Yeşil ile bozkırın birbirine sırt döndüğü noktaya kurulan kavruk şehirlerin, kavruk yüzlü, eli nasırlı, çilekeş insanının hikâyeleri hep........

© Milat