Hepimiz, göğe uzanan çelik ve cam kulelerde, yeryüzünden kopuk devasa sitelerde, kat kat betonarme dairelerin anonimliğinde yaşıyoruz. Mekânlarımız, mimarların çizdiği kusursuz, izole birer "yaşam ünitesine" dönüştü. Kapımız zırhlı, perdelerimiz hem güneşten hem de meraktan tamamen kapalı. Güvenlikli girişler, yüz tanıma sistemleri, her daireye özel kapalı otoparklar... Modernite, bize vaat ettiği bu 'güvenli mahremiyeti' cömertçe sundu. Peki, bu steril ve müstahkem hayat biçimi, komşuluk gibi binlerce yıllık kadim bir insanî değeri nereye hapsetti? Yan yana duvarlar, hatta ince bir alçıpanın iki yüzü ardında yaşarken, birbirimizden hiç bu kadar evrensel bir yalnızlıkla uzak kalmış mıydık?

Asansörde birkaç saniye süren o garip sessizlikte yan yana durulan, belki bir "Merhaba" mırıltısıyla geçiştirilen, hatta bazen varlığından bile emin olunamayan, dijital bir tuşla sesi kısılmış bir karaktere. Oysa, medeniyetimizin ve........

© Milat