Modern insan, kozmopolit şehirlerin karmaşasında ve dijital dünyanın kesintisiz gürültüsünde kaybolmuş bir figürdür.

Bir zamanlar dünya, küçük, basit köy temelli yaşamlarla doluydu. Bugün “ilkel” olarak adlandırılan o yaşamlar, insanlığın binlerce yıllık kültürel, toplumsal birikiminin sessiz ama sağlam taşlarıydı.

Küçük bir köyde yaşamak; doğayla iç içe olmak, toplumsal bağları derinleştirmek ve ritüellerle, ortak değerlerle örülü bir yaşam sürmek demekti. Modern insanın hayranlıkla andığı “ilerleme, modernlik”, o köylerin sunduğu kültürel, ruhsal zenginliğin yerini asla tutabilir mi? İnsan ruhu ve dünyası birbirine sıkı sıkıya bağlıydı. Köyler yalnızca taş ve toprak değildi; onlar duyguların, ritüellerin, toplumsal bağların şekillendiği kutsal mekânlardı. Her sabah güneşle uyanır, rüzgârın, yağmurun dilini çözer, mevsimlerin sessiz melodisinde kendi varlığını hissederdi. İnsan, doğanın ritmiyle nefes alır, aidiyetini toplumsal paylaşımlarla beslerdi.

Hayat, doğanın ritmine uyumlu, yavaş, derin bir melodiydi. İnsanlar mevsimlerle, geceyle gündüzle, doğanın sessiz senfonisiyle iç içeydi. Toplumsal bağlar güçlüydü; komşuluk, paylaşım, dayanışma yaşamın merkezindeydi. Her birey, toplumun bir parçası olarak kendine yer bulur, kültürel ritüellerle aidiyetini sürekli tazelerdi. Modern birey ise, bu derin gerçekliği dijital platformlarda arıyor ama bulamıyordu.

Fakat modern insan, kültürün bu köklü yapısını çoğunlukla unuttu. Hızla değişen teknolojiler, bireysel başarı odaklı yaşam tarzları, tüketim alışkanlıkları, köy yaşamının doğal bağlarını zayıflattı. İnsanlar artık topluluk yerine kalabalıklarda kayboluyor, derin iletişim yerine yüzeysel etkileşimlerle yetiniyor. Ritüellerin yerini anlık beğeniler, derin anlamların yerini geçici eğlenceler aldı.

İşte burada Bovarizm’in trajik etkisi baş gösterir. Bovarizm, Gustave Flaubert’in ünlü “Madam Bovary” eserindeki baş karakter Emma........

© Medya Günlüğü