Ο Απρίλης ήταν πάντα μια υπόσχεση, καθώς οι μέρες μεγάλωναν, τα δέντρα ξυπνούσαν, ο ήλιος γινόταν φίλος, μιας κι ο Απρίλης ήταν πάντα λίγο ερωτευμένος με τη ζωή και φρόντιζε να μας το θυμίζει. Μέχρι φέτος.

Φέτος, ήρθε παγωμένος και μύριζε Γενάρη, με ανθρώπους ακόμη μέσα σε παλτά, με σιωπές στους δρόμους κι ενώ οι βιτρίνες γέμιζαν πασχαλινά στολίδια, κάτι στον αέρα έλεγε πως η άνοιξη φέτος δεν ήταν δεδομένη. Ούτε έξω μας, ούτε μέσα μας. Γιατί κάπως έτυχε και φέτος δεν ήταν μονάχα ένα μετεωρολογικό φαινόμενο, μα καθρέφτης. Ήταν μια υπενθύμιση, αθόρυβη αλλά πειστική, ότι ζει μέσα μας ένας χειμώνας που δεν τελείωσε ποτέ, αφού μάλλον έχουμε ξεχάσει πώς είναι να ανθίζουμε.

Δεν χρειάζονται πλέον επιστημονικές εκθέσεις για να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο καιρός έχει γίνει πια ο πιο ειλικρινής αφηγητής της εποχής μας, μιλώντας με γλώσσα που δεν κρύβει τίποτα, με παγωμένους Απρίληδες, με καλοκαίρια χωρίς σταγόνα βροχής, με θερμοκρασίες που σπάνε ρεκόρ και βροχές που δεν είναι βροχές, αλλά πλημμύρες. Η κλιματική αλλαγή δεν είναι μια θεωρητική απειλή του μέλλοντος. Έγινε καθημερινότητα που φοράμε και ξεχνάμε, όπως ξεχνάμε το μπουφάν στο γραφείο γιατί δεν πιστεύουμε πια τον ήλιο.

Το 2024 καταγράφηκε ως μια από τις πιο θερμές χρονιές στην ιστορία της ανθρωπότητας, με παγκόσμιες θερμοκρασίες που ξεπέρασαν το όριο του 1.5°C σε μηνιαία βάση, με χιόνια στην Ισπανία, 45άρια στην Ινδία και το 2025 μπήκε με ακραίες αποκλίσεις. Ένας Απρίλης στην Ελλάδα που μύριζε χειμώνα και μια κανονικότητα που έχει ήδη ανατραπεί. Και μαζί της, ανατρέπεται κι ο τρόπος που αισθανόμαστε τον χρόνο, τη ροή του, τη σταθερότητά του.

Στην Ελλάδα, οι εικόνες από την πλημμυρισμένη Θεσσαλία και τις πυρκαγιές του δεν έχουν ξεθωριάσει, το........

© Kouti Pandoras