Sokakta “takılmak”la, sokağı bir yaşam alanı olarak “kullanmak” arasında birbirinin yanından teğet geçecek kadar bile bir benzerlik yoktur. Siz isterseniz haftanın yedi günü, yirmi dört saati sokakta geçirin, Fatih Akın’ın 2005 yapımı muhteşem müzikal İstanbul anlatısı “Köprüyü Geçmek” (Crossing the Bridge) filminde, Beyoğlu’nun güzide sokak topluluğu Siya Siya Band’in bir üyesinin dediği gibi, “Uyumak için kafanızı kaldırıma koyduğunuzda sokağın ne olduğunu anlarsınız!” Sokak, evet, sınırsız bir özgürlük alanı gibi görülebilir. Ancak bir raconu vardır. Ve racon, “kırmızı kitapta” yazılan bilmem kaç maddeden oluşan kurallardan her zaman daha geçerlidir. Zira raconda “söz” vardır ve bütün “söz”ler ahlakla mantığın birleşiminden oluşur. O yüzden sokak laga lugaya gelmez. Mevzuya buradan giriş yapmamın sebebi, neden hapis yattığını bilmediğimiz, kendisinin de bilmediği Selahattin Demirtaş’ın Dipnot Yayınları’ndan çıkan son kitabı “Jamal”in bir “sokak” hikâyesi anlatıyor olması. Demirtaş, kendine hapisteki geçirdiği her yıl için bir kitap yazma sözü vermiş. Bu kitapla birlikte sözünü yerine getiriyor ama “Jamal” üç yıllık bir emeğin ürünüymüş. Kapak resminin de Selahattin Demirtaş’a ait olduğu kitabı, kendi tercihiyle iki yıldır sokakta yaşamayı seçen Jamal’in bambaşka bir âlem olan sokaktaki yaşamını, bir aşk öyküsüyle bir araya getirip fena hâlde ters köşeye yatırmasıyla sonlanan bir anlatı olarak nitelendirebiliriz.

Asıl adı Cemal olan ama Kürt olduğundan ve sokakta savaştan kaçan Yemenli çok sevdiği bir arkadaşının ölümünden sonra onu yaşatmak için adını Jamal’e çeviren genç bir delikanlının Beyoğlu’nun cepçilerle, torbacılarla, pıtçılarla, dumancılarla, piizcilerle, zenginiyle, garibanıyla, eşcinseliyle, heterosuyla, kibarıyla, dağdan inmesiyle, arabeskçisiyle, metalcisiyle dolu, 7/24 yaşayan sokaklarında geçen hayatına odaklanıyor “Jamal”. Sokakta yaşayan herkes gibi hayatta kalmak için temel ihtiyaçlarını gidermek dışında bir arayışı olmayan Jamal, arada........

© Kısa Dalga