“Bu sene yazı göremeyeceğiz şekerim… Bu ne be ruhum sıkıldı, hep gri, hep yağmur… Bıktım yahu, lahana gibi kat kat giyinmekten! Nerde bu devlet, nerde bu adalet, nerde bu yaz/güneş?” diyenlerden misiniz siz de?

Alın işte size yaz. Tepenizdeki güneşten tepe tepe sebeplenin... Her ne kadar uzak değilse de 'öf yahu, amma sıcak… Yok mu bunun bi ortası' diye söylenmeleri duymak… Yaz başkadır hakikaten…

Hangi mevsimde bu kadar hafifler insan? O nefretlik fönden/kurutma makinelerinden kurtulunur? Kalın kazaklar naftalinli dolaplara kalkar. Yerini ince elbiseler, askılı bluzlar, tiril tiril gömlekler alır. Ruhu ve modayı hafifleten tek mevsimdir yaz. Sadece bu bile insanı mutlu eder. Bütün kış botun çizmenin içine tıkılan ayaklar, açık ayakkabılar ve parmak arası terliklerle rahata kavuşur, hava alır, kendine gelir. Herkes bilir ki; yaz en çok ayaklara gelir.

Bıçağı attınız mı çatlayan karpuz, kestiniz mi mis gibi kokan kavun… İnsan sadece karpuz kavun yiyerek bile tüm bir yazı geçirebilir. Çekirdeğini kurutan isterse bir de onları çitler.
Kışın denize, göle, dereye dair yapılacak her plan, en fazla uzaktan bakmayı içerir. Yaz öyle mi? Ayakları suya sokmak bir güzelliktir, yüzmekse bir ömür. Bünyeyi suya bandırmak, hayatı kolaylaştırır, derdi/tasayı söker alır o tuzlu su…

Hava karardığında, akşam sefalarının kokuları ortalığı bastığında çay demleyip balkona çıkmak gibisi var mıdır? Hele İzmir'imde… Balkonlardan gelen çay kaşığı sesleri mutluluk işareti değil de nedir?

İşten çıktınız, hava aydınlık, mevsim güzel, gün uzun. Akşamüstü, hafif aç karnına içilen bira… Karşı evlerin camlarında yangınlar çıkararak, denizin üzerini bin bir çeşit renge boyayarak batan güneşe karşıysa hele… Değmeyin keyfe… Parkta, bahçede, korulukta çökersiniz bir kenara. Bank da olur, bildiğiniz sırtı ağaç kovuğuna yaslama modeli de. Sonra açarsınız kitabınızı. Arada, sayfaların ortasına........

© İz Gazete