İSTANBUL’UN ne güzel semtlerinden biri olan Üsküdar’a bağlı Kuzguncuk semtinde güzel bir aileye doğmuştu. Ailesi antikacılık yapıyordu. Annesi de babası da güzellikten ve güzelden anlıyordu. İşi sadece maddi objeler veya beden algısı üzerinden algılamıyor bir nevi iç cila sayılabilecek erdemler üzerinde de yoğunlaşıyorlardı. Aralarındaki ilişki, komşu esnaflarla münasebeti, müşteri veya sanatseverlerle olan iletişimleri tamamen bu değer üzerinden şekilleniyordu. Yaşadıkları semt zaten bunu destekler mahiyetteydi. Eski İstanbullu oluşları da bu manevi sermayeye sahip olmaları bakımından önemli bir kültür mirasıydı.

Onların dükkanına sırf bu güzellikleri temaşa için uğrayanların sayısı hiç azımsanacak gibi değildi. Sanat meraklıları, tarihçiler, temayüz etmiş irfan sahibi zevat, zanaatkarlar, neyzenler, ebru ustaları, ahşap üzerinde çalışan kakmacıların yanı sıra bestekarlar ve mühim icraları ile tanınan önemli ses sanatkarları bereketleri konuklarıydılar.

Her ne konuşulursa konuşulsun muhakkak iş estetik değerlere gelir ve mesele oradan ahlaki güzelliklere bağlanırdı. Ahlak-ı hasene, fikr-i hasene gibi cümleleri içeren bu konuşmaları ve yaşama adabını merak eden öğrenciler tarafından kenarlarda taburelere oturularak sessizce dinleniliyor ve geleceğe ilim ve edep yatırımı yaparlardı.

Uzun yıllar evlat nasipleri olmamıştı. Onlar da sanat sever gençleri evlat sayıyorlardı. Artık neredeyse ileri yaş denecek bir kıvama doğru yol aldıkları demlerde ilahi bir sürprizle karşılaşmışlar ve hekim tarafından evlatla müjdelenmişlerdi.

…

ALAYİŞ ve nümayiş ile karşılanmıştı ama şükür ve edepten de uzak düşmemişlerdi. Bu zaten onlara yaraşmazdı. Gelen bebeğin kız olduğu anlaşılınca nedense daha bir sevinmişlerdi. Babası annesine hitaben “Şükürler olsun, kendin gibi zarif, nazik, ince ve sanatkâr bir evladı geride bırakabilme lütfunda bulundu Rabbimiz bize” demişti.

Kalplerinin rızkı olan bu evlada niyazlarını da desteklemesi arzusuyla Hasene........

© İstiklal