İbadetlerin insanı değiştiren dönüştüren güçlü yönleri vardır. Gerçi namaz ve orucu sanki biraz örselemişiz, bu değişim ve dönüşümü geciktirecek ya da tam anlamıyla gerçekleştirmeyecek birtakım hususlar arz edecek boyutlara taşımışız galiba. Ancak haccın insanı değiştiren, dönüştüren özelliği devam etmekte, hacda insana güçlü mesajlar verilmekte, âdeta şöyle denilmektedir:

“İhramını/kefenini giyin, ölüme/mahşere prova yap, başı açık, yalın ayak yürü, sahip olduğun her şey geçicidir. Onların hepsini bırakabilmelisin zaten bırakacaksın ya da onlar seni terk edecek, onlara bu kadar yapışmanın bir anlamı yok, kendini bu kadar heder etme. “Lebbeyk” de ve Allah’ın emrine yürü. Sahip olduğun her şey, eşin ve çocukların, malın mülkün de emanet. Emir geldiğinde, emr-i Hak vaki olduğunda onları da bırakacaksın. Aile bireylerin de sen de bunu anla ve buna hazır ol.”

Tıpkı İbrahim gibi. İbrahim tam bir teslimiyet sergiledi ve Allah’ın emriyle eşini ve kundaktaki bebeğini tereddüt etmeden hiçbir yaşam izi olmayan, kuş uçmayan, kervan geçmeyen çölün ortasına bırakıp gitti. O Allah’ın emrine uydu, bırakılan Hacer de bunu metanetle karşıladı ve “Madem ki Allah emretti, o halde bırak git” dedi. Hacer kocasızlığa, İsmail babasızlığa talim yaptı. İbrahim ise onların yokluğuna alıştırıldı. Zira hiçbir şeye Allah’tan daha fazla değer vermemek gerekiyordu. Hacer, hayat mücadelesini tek başına yürüttü, İsmail’i büyüttü, İsmail babaya en muhtaç olduğu dönemleri onsuz geçirdi, tıpkı Peygamberimiz Muhammed as’ın yetim doğması ve yetim büyümesi gibi. Âmine Hatun da Hacer anamız gibi tek başına hayat mücadelesi verdi, evlat büyüttü, Peygamberimiz de atası İsmail gibi babasız büyüdü.

Hac, beklemeyi, sabrı, sabrederek ve gayret ederek amaca ulaşmayı öğretir. “Günlük hayatta, evinde, yurdunda çektiğin sıkıntılar sana zor mu........

© İnsaniyet