Umursamadın yağmurları. Kumlaştırırken zaman toprağı, yağmurun her bir damlası bir derde devaymış Leyla. İlkin boşalır bir bardağa boşalır gibi. Kuşatır caddeleri ve ıslanır kaşlarımız, rutubetlenir kirpiklerimiz. Çiğ derler buna, bazen kırağı.

Bundan esinlenerek beste dizer müzisyen. Hissederek kelime arar şair. Yaşayarak titremeye başlar mürit şeyhinin dizinin dibinde. Alırlar ürkekçe sessiz düşündüğümüz kelimelerimizi. Esir eder kendine hecelerini, dönüştürür anlamsız harf yığınlarına. Çırılçıplak, anlamsız kalır kelimeler. Sersefil olur ve pişmanı olurlar hayatın. Hiçbiri seni anlayamaz Leyla.

Nü demeye çalışır yeni yetme ressamlar bu hale. Bir anlam yükleme derdine düşer dilbilimciler. Kökenini illa da bir şeye dayandırmaya uğraşırlar. Uğraştıkça uzaklaştırırlar kökünden. Başka mecraya kayar anlam. Kökünden türetirler bir sürü ilgisiz kelime. Bilmezler her şefkatin ve her sevginin kökeni sensin Leyla.

Sensiz nefesler gaddar, ıslıklar anlamsız olur. Havayı sensiz soluduğumuzda yanar boğazımız, yutkunamayız. Safran olur damağımız ve safranın tadına döner sesimiz. Buzlaşır zaman ve mekân. Bu yüzdendir kavuruculuklarına rağmen çöllerin soğuk olur yüzü. Kavursa da güneş kumu, bir izbe yerde bekler donmuş yanımız.

Seni kaybedince umudumuz zaten kayıpmış. Umudu bilmem sen mi bana anlatacaksın;........

© İnsaniyet