Botsvana’da ayak izleri iki oluk oluşturan bir fil, yürümekte olduğu yolda kararlı adımlarla devam ediyordu. Ayakları toprağı yalamaktan nasırlaşmış, kulakları çimen tozuyla yeşile boyanmış olsa da dişleri batan gün ışığı altında turuncudan kırmızıya çalan bir renkle alev gibi parlıyordu. Bir karıncanın ayakları, ışık demetinin dişlerde parıldadığı o an, filin yürüdüğü oluğun kenarında durdu. Ömrünün ilk yarısını geçirdiği yolun ucunda gördüğü o ateş, karıncanın aklını bulandırmıştı. Öyle güzel ışıldıyordu ki, karınca kalakaldı. Oysaki gördüğü, birbirine benzer milyonlarca filden sadece biriydi. Öyleyse, onu diğerlerinden farklı kılan şey neydi? Hadi adını biz koymuş olalım da inanmak isteyenler inansın. Alev topu gibi parıldayan dişleri, karıncaya ‘Kalan ömrümü vakfetmeye değer.’ dedirtmişti.

Yola çıkmanın da yolda kalmanın da hatta ölerek ayrılmanın da bir bahanesi olmalıydı şu hayatta. Karınca bahanesine sığındı, fil yolundan hiç şaşmadı. Nasip bu ya fil aynı yoldan bir kez daha geçti, dakikalar içinde. Karınca bu sefer kendini feda etmekten hiç çekinmeden zıpladı filin ayaklarına. Ancak yola düştükten sonra düşünmeye başladı. Yol kimdi? Kim içindi? Kimin içineydi? Karınca kendi nefsine soracak bir dünya soru buldu, cevapları meçhul. Lakin yola sadık kalmaktan vazgeçmeyecek kadar cesurdu. Çünkü âşık bir iddiaya sahipti ve kimse sınanmadığı yolun yolcusu olamazdı. Karınca da sarayın merdivenleri gibi domuz yağıyla sıvanmış bir yolda olduğunun farkındaydı. İhtişamlı yükselişlerin kanlı biteceğini bilecek kadar yaş almıştı. Hoş karınca ömrü dediğin iki yıldan çok da fazla değildi. Ancak ağlaya ağlaya yürümüştü karınca, susarak muhabbet etmenin ne demek olduğunu çok iyi biliyordu. Ve bu yürüyüş onun terbiyesinde oldukça etkiliydi. Bakışları buğuluydu, fikri açık ve keskin. Sadece filin kulağına ulaşacaktı. Bildirecekti aşkını. Hiçbir şey olmasa da karıncanın aşkı fil tarafından bilinir olacaktı. Fil bir karıncayı sever miydi? Sevmezdi elbet. Peki, bunun bir önemi var mıydı? Olmamalıydı.........

© İnsaniyet