Abim abim,

Sen aşkın çırağısın, ustan hayattır; ne kimse senin önünde ne kimse senin arkanda durabilir ve hiç kimsenin ve hiçbir şeyin sana öğreteceği tek bir şey yoktur; sen aşk ehlisin, işin gücün kalbin zıtlarıdır ki bu zıtların işi de tevhitten başka bir şey değildir ama benim aklım bundan fazlasına yetmez, eni sonu şunu derim: Yazı gelmez, yaman bir kış. Kefilimsin, yeryüzünde Allah’tan başka hiçbir güce biat etmem; Allah’ı bilmeyen hiçbir dine ve peygambere de iman etmem; bir peygamberin dili ve ulusu varsa ona peygamber de demem, benim peygamberim dilsizdir, gözleri görmeyendir, kulağı duymayandır; söyledim, kırk kez daha söyleyebilirim: Dili, gözü, kulağı kalbinde olandır benim peygamberim ve ben ve benim gibi binlerce kişi on iki haftadır, dilsizlere, sağırlara, körlere sığınıyorlar… Neden mi? Sen bu dünyaya sevgiyi ve aşkı paylaşmaya geldin ve hiçbir takasa gelmez senin sevgin… Neden mi? Aşkı sen pusula eyledin.

Bu arada ben, binlerce yıldır Adıyaman, Mardin ve Urfa arasında ıssızlıklarda yaşayan ve yalnızca kalbi olanların kalbine yolu çıkan beyaz elbiseli ilahi kadınlara sığındım, dedim, abimin dili çözülsün, kalksın ayağa. Neden diye sordular? Dedim, abim kendi kökünün değil, insanın köklerini arar, kan ve balgamı ayıklar… Annem de her gün seni soruyor, “deng pê ket” (Sesi çıktı mı?)

Yoruldum artık, sabah hastaneye gelmekten, gece yarılarına kadar orada kalmaktan… Derdi de dermanı da sen bilirsin, sen gördün, mütevekkil olan sensin, yara da, merhem de sendedir; kalk ayağa, konuş benimle, ancak sen kendini iyileştirebilirsin, benim gördüğüm ama kimseye söyleyemediğim hakikate senin de omuz vermen gerek: Sen, “Tabî’at inhirâfın gör hevâ-yı ışkdan tende/ İlâc it düşmedin sâkî mizacum istikâmetten” diyen Fuzuli’nin şakirdisin (Ey saki- tabip hastalık büyümeden ilacımı ver).

Şimdi, şu an, eskilerin dediği, ruhun bedenle çıktığı yolculuğun hastalık diyarındasın ve bugüne kadar birbiriyle kardeş olan kan, safra, balgam ve sevda –........

© İlke TV