Bu ülkede en çok çalışanlar, çoğu zaman en az korunulanlar oluyor.

Sabah kepengini ilk o açıyor, gece ışığını en son o kapatıyor.

Vergisini ödüyor, harcını yatırıyor, odasına kaydoluyor, pos cihazından geçen her işlemde bile devlete pay ayırıyor. Ama iş emeklilik hakkına geldiğinde, devletin hafızasında bir anda “yok” sayılıyor.

Ben bugün tam da bu “yok” sayılanların, Bağkur tescil mağdurlarının sesini taşıyorum.

Yazdığım her satırda şunu bilerek yazıyorum: Bu mesele bir “detay” değil, bir tablonun çerçevesi değil. Bu, yıllardır alın teriyle yaşayan insanların, hayatlarının son virajında duvara çarptığı bir adaletsizlik öyküsü.

Türkiye’de sosyal güvenlik sisteminin milatlarından biri 1 Ekim 2008’dir.

5510 sayılı Kanun’la sistem köklü bir değişime uğradı, SSK–Bağkur–Emekli Sandığı tek çatıya alındı. Peki, bu milat öncesinde ne oldu? Asıl yara işte burada açıldı.

Yıllarca şu anlayış geçerliydi:

Eğer bir yurttaşın vergi dairesinde kaydı varsa, bir esnaf odasına, meslek odasına kaydı varsa yani fiilen kendi nam ve hesabına çalışıyorsa, Bağkur’un da kendiliğinden devreye girmesi, sigortalılığın tescil edilmesi gerekirdi.

Kâğıt üzerinde baktığınızda devletin gözünde bu insan “mükellef”ti.

Vergi idaresi onu tanıyordu, ticaret sicilinde adı vardı, odanın defterinde yeri ayrılmıştı.

Ama iş SGK kayıtlarına gelince, yılların emeği çoğu zaman görünmez oldu.

Tescil yapılmadı, eksik yapıldı veya geç başlatıldı.

Bugün altmışını geçmiş, yetmişine dayanmış yüz binlerce insan, eline hizmet dökümünü alıp şu gerçekle yüzleşiyor:

“Dükkânı açtığım yıl kayıtta görünmüyor. Vergi var, oda kaydı var ama Bağkur yok.”

Bu insanlar kayıt dışı çalışmadı ki; tam tersine devletin her defterine isimlerini yazdırdılar. Ama en hayati defter, sosyal güvenlik sicil defteri, eksik tutuldu.

Bağkurluların derdi sadece tescil değil elbette. Yüksek primler, geç ödenen primlerin faiz yükü, düşük emekli aylıkları, 9.000 gün şartının ağırlığı…

Hepsi başlı başına birer yazı konusu.

Fakat şunu ayırmak........

© HalkTV