İnsanın kaderiyle yüzleştiği ilk sahne belki de “Biz kendimize zulmettik.” (el-A‘râf 7/23) diyen Hz. Âdem ile eşinin sözlerinde gizlidir; o söz, aslında bütün insanlığın varoluş hikâyesini özetliyor: Hata, farkındalık ve dönüş. Bugün de insanoğlunun sorunu değişmedi; bilgi çağında yaşıyoruz ama bilincimiz tövbeye değil, mazerete sığınıyor. Bu ayet bize, günahın sadece bir yasa ihlali değil, insanın kendi özüne yönelttiği bir zarar olduğunu hatırlatıyor. Peki, bu içsel itiraf neyi inşa ediyor? Hz. Âdem’in ve eşinin sözü bir acziyet mi yoksa özgürlüğün ilk bilinci mi? Bu yazı, işte o kadim sorunun izini sürüyor: İnsan ne zaman hata eder ve ne zaman gerçekten hatadan dönüş yapar?

Fücur mu Takva mı? Hz. Âdem’in İzinden Gitmek

Günah işleyen kimse kendisine zarar verir: “İkisi dediler: Rabbimiz, biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz ve bize acımazsan mutlaka ziyan edenlerden olacağız.” (el-A`râf 7/23). Hz. Âdem ve eşi hakkındaki bu ayette yer alan “Rabbimiz” ifadesinin başında “Yâ” lafzının olmaması, “Allah’a yakınlık” vurgusu olarak yorumlanır. Hz. Âdem ve eşi, şeytandan farklı olarak günahlarını haklı göstermeye çalışmadılar, iradeleri ile işledikleri hata konusunda öz eleştiri yapıp tövbe etmeyi bildiler, Allah’ın rahmetinden ümidini kesmediler. Böylece İblîs’in üstünlük iddiası çökmüş oldu; çünkü Hz. Âdem, kibirli İblîs’ten farklı olarak hatasının ardından........

© Haksöz