Bazen sevdiğimiz için, anılarımız için, ya da geçmişte paylaştığımız birkaç güzel anın hatırına katlandığımız insanlar olur. Fakat katlanmak, sevginin bir gereği değil; çoğu zaman duygusal yüklerimizin, korkularımızın ve alışkanlıklarımızın bir sonucudur.

Mutluluk, “seni mutsuz edenlere katlanmak zorunda olmadığını” fark ettiğinde başlar.
Çünkü gerçek sevgi, acıya sabretmek ya da değersizlik hissetmek üzerine kurulmaz.
Gerçekten seven insanlar, seni katlanmak zorunda bırakacak bir davranışı bilerek yapmaz.
Çünkü senin huzurun, onlar için değerlidir.
Sevgi; saygı, anlayış, empati ve karşılıklı huzur üzerine inşa edilir.

Psikolojik açıdan baktığımızda “katlanmak” kavramı, çoğu zaman bağımlı ilişkilerde ortaya çıkar.
Kişi, yalnız kalma korkusu, alışkanlık, geçmişteki güzel anıların yarattığı duygusal bağ ya da “daha iyisini bulamam” düşüncesiyle, kendisine iyi gelmeyen bir ilişkide kalmayı seçebilir.
Bu bir tercih gibi görünse de, aslında bilinçdışı bir korunma mekanizmasıdır.
Beyin, bilmediği bir yalnızlık yerine bildiği bir mutsuzluğu seçer.
Çünkü değişim, her zaman biraz belirsizlik ve risk demektir.

Ne yazık ki bu döngü, zamanla kişinin özsaygısını zedeler.
Kendine olan güven........

© Haberton