Türkiye’nin toplumsal dokusunda yıllardır hepimizin bildiği bir tiyatro oynanıyor. Sahnenin bir tarafında kendini “akıl ve bilimin temsilcisi” olarak konumlandıranlar ya da “aydın”, “çağdaş” ve “ilerici” olduğunu iddia edenler; diğer tarafında ise bu etiketlerin gölgesinde “gerici”, “yobaz” , “çağdışı” veya “cahil” ilan edilen insanlar. Gelin hep birlikte bir taraftan zorbalığın ve kibrin maskelerini tekrar hatırlarken diğer taraftan zayıflık ve acziyeti besleyen unsurları ele alalım.

Demokrasi diyetisyenleri

Akıl ve bilimin temsilciliğini tekelinde bulunduranların demokrasi diyetinde en geniş öğün, darbelere, muhtıralara ve vesayete ayrılmış durumda. Getirmeye zorlandıkları demokrasiyi kısa süre içinde idam sehpalarıyla tanıştırmaktan, dindarların son akşam yemeği olarak gördükleri 28 Şubat’a, sandık iradesini “çoğunluk diktatörlüğü” diye yaftalamaktan, darbecilikle suçladıkları bir iktidara karşı, önce orduyu sonra sokağı göreve çağırmaya kadar geniş bir menü listeleri bulunuyor.

Özgürlük vaizleri

“Özgürlük” denildiğinde akla ilk bu kesimin gelmesi, ironinin daniskası. 2000’lerin başında İslami sembollerin kamusal alandan silinmesini savunanlar, bugün sosyal medyada “ifade özgürlüğü” için hashtag açıyor. Aşağıladıkları kesimden bir genç siyasi görüşünü açıkça dile getirdiğinde “provokasyon” diye servis edenler, başka bir gencin küfürlerini “hakaret” değil “eleştiri” kapsamında değerlendiriyor. Yasakçılığı, sadece kendilerinin rahatsız olduğu değerleri susturmak için meşru görüyorlar anlayacağınız.

Barış havariliği

En çok “kutuplaşmayın” diyenlerin, kendi elitist kulüplerinden dışarı adım atmadığı bir ülkede yaşıyoruz. Üniversitelerde “entelektüel” sohbetler yaparken Anadolu insanını “cahil” gören, lüks sitelerde oturup kenar mahalleleri “varoş” diye aşağılayan, sanatı sadece kendi seküler sembollerinden ibaret sanan bir zümre... Sonra da “toplumsal barış”........

© Haber7