Asıl mesele dumana teslim olmamak diyor içinden. Yoksa sisli geleceğinde, korlaşmış pert adımları birbirine dolanacak diye endişeleniyor.

Bir hekim yangına dönüyor!

Yaşamaktan ve sevmekten konuşmuşlardı yıllar önce.
Hava ve su kadar sevmekten bahsetmişlerdi yıllar önce.
O konuştuğu göğsü kalın kitaplarla kapanan genç kız gözlüklerinin ardından,

“Sen gün gelecek, şimdi kıymetinin farkında olamadığın havaya muhtaç olacaksın!” demişti.
Ve “ben hep sevgiyle yaşarım!” diye yanıtlamıştı.
Oysa şimdi içeride alevlerin kıyısındakiler gibi hala havaya muhtaçtı. Ve ona derman katacak sevgiyi hatırlamaya çalışıyordu.
Ve de öfkeli haliyle sel olup yangını örtecek suyun serinliğine muhtaçtı.

Bir hekim yangına dönüyor!

Bir şey yapmalı, ama yangında insanları kurtaracak için bir şey yapmalı.
Yapabilir mi? Bu yangın coğrafyanın ya da coğrafyaya esiri olmuşların kaderi midir?
Yoksa esircilerin umursamaz bir oyunu mudur?
Belki kader dedikleri afat sevdalardır.
Belki de de şiirlere söz, şarkılara beste,........

© Güneydoğu Ekspres