Tarih boyunca, ülkeyi yönetmeye aday olabilecek rakipleri ortadan kaldırmak için çok çeşitli yöntemler uygulandı. Hatta eski dönemlerde, meşruiyet tartışması bile yaratmadan “siyasetin doğal parçası” sayılırdı bunlar.

Antik Çağ’da iktidarı korumak bir ölüm-kalım mücadelesiydi. Roma’da Jül Sezar rakipleriyle uzlaşarak değil, onları dışlayarak ve yetkileri kendi elinde toplayarak yükselmişti. Yerine geçen Augustus da tüm rakiplerini bertaraf ederek imparatorluğu kurdu.

Bizans İmparatorluğu’nda göz çıkarma, sürgün, manastıra kapatma yöntemleri tercih edilirdi. Rakip imparator veya veliahtların gözlerinin çıkarılması etkin bir yöntemdi. Çünkü kör biri tahta çıkamazdı. Birçok Bizans hükümdarı rakiplerini bu şekilde etkisiz hale getirdi.

Birçok alanda Bizans’tan ilham alan Osmanlı İmparatorluğu kardeş katli ve kafes uygulamasını tercih etmişti. Fatih Sultan Mehmed’in kanunnamesiyle, tahta çıkan sultanın kardeşlerini öldürtmesi “nizam-ı âlem” adına meşru sayıldı. O kadar ki III. Mehmed tahta geçtiğinde olası taht mücadelesini önlemek adına 19 kardeşini boğdurdu. 17. yüzyıldan itibaren ise kardeşler öldürülmek yerine sarayda “kafes”te, yani göz hapsinde tutularak etkisizleştirildiler.

Çin’de Ming ve Qing hanedanları saray komplolarında mükemmeldiler. İmparatorluk veliahtları arasındaki mücadelelerde rakip prensler genellikle ya zehirlenerek öldürülür ya da uzak eyaletlere sürgün edilirdi.

Rönesans ve Yeni Çağ’da devlet aklı adına cinayet ve entrika olurdu.

Papa VI. Alexander’ın oğlu Cesare Borgia, rakip prensleri ve soyluları zehirleterek ortadan kaldırdı.

İngiltere Kraliçesi I. Elizabeth katolik rakiplerini ortadan kaldırmak için komploları bahane etti.........

© Gazete Pencere