CHP, son yıllara kadar kendisi muhalefette fikri iktidarda olan bir partiydi. Bu özelliği itibariyle MHP ile benzeştiği söylenebilir. “Atatürk’ün Kurduğu Parti” ifadesi bu dönem dâhil her dönemin değişmez sloganıydı. 1980 Darbesi sonrasında kapatılsa da bürokrasideki ağırlığı devam etti. Devlet Partisi rolünü AKP’ye kaptırana kadar geçen süreçte muhalefet olmak müstahkem mevkiiydi ve parti genel başkanları nezdinde de mesele edilmedi. % ulaşılabilecek üst sınırdı ve daha iyisi olamazdı. Sağ eğilimli olan toplum hiçbir zaman CHP’yi iktidara taşımazdı, nafile çaba sarf etmeye gerek yoktu. Esasen iktidara yaklaşmak, partinin ideolojik çizgisinden uzaklaşmakla mümkündü. Sosyal Demokrat ve Halkçı çizgisiyle ezber bozarak iktidar olan karizmatik lider Ecevit bile parti içi hiziplere dayanamayıp uzaklaştı. CHP yine konforlu muhalefet alanına geri döndü.

Kılıçdaroğlu dönemine de haksızlık etmemek gerekiyor. Parti bu dönemde ulusalcı devlet partisi kimliğinden uzaklaşarak toplumun sinir uçlarıyla oynayan geçmiş hataları ile iç hesaplaşmaya girişti. “Helalleşme” stratejisinin rüknünde bu hesaplaşma vardı. Kılıçdaroğlu partide bir dönüşümü başardı diyemesek de başlattı. Kendisi bugünleri böyle hayal etmese de, kendinden sonra gelenler için bir zemin hazırlamış oldu.

Politika, Türkiye’de girildiği kadar kolay çıkılabilen bir müessese değil. Kılıçdaroğlu da çok sayıda seçim mağlubiyetine ve sonunda parti içi muhalefet ile devrilmesine rağmen vazgeçmemekte ısrar ediyor. Sevimsiz de olsa bu bir tercih,........

© Gazete Pencere