AKP, iktidar olduğu günden itibaren algı yönetimini çok iyi yaptı. Ekonomideki konjonktürel iyileşme ile de hatırı sayılır bir kitleyi peşine takmayı başardı. İşlerini en fazla kolaylaştıran olgunun da muhalefetsizlik olduğunu söyleyebiliriz. Tayyip Erdoğan, pragmatik siyasi üslubu ve lider karizması ile parti içi muhalefeti bertaraf etti. Rakip siyasi partiler ise deyim yerindeyse dökülüyorlardı. Bir 90’lı yılların Özal’lı, Demirel’li, Ecevit’li, Erbakan’lı siyasi ortamını düşünün bir de son yirmi yılın muhalif liderlerini. Eski siyasilerin kendilerine göre bir lider karizmaları, kaybetmedikleri ve güç aldıkları toplumsal tabanları vardı. Bu da gerçek bir rekabet ortamı yaratıyordu.

AKP, neredeyse muhalefetin kalmadığı bir ortama doğdu. Özellikle Kemal Derviş ile başlayan yapısal reformlar sayesinde de ülke içinde ve dışında parladılar. Erdoğan’ın ifadesi ile “Milli Görüş gömleğini çıkarttıkları”nı söylemeleri liberal, hatta sol liberal kesimlerin desteğini almalarını sağladı. Sonradan asıllarına rücu ettiler, ekonomi politikalarını bile dogmatik esaslara göre yönettiklerini söylediler. Mehmet Şimşek ile kendilerini inkâr ederek yine tornistan yapmış olsalar da bizim memlekette bu dönüşler pek öyle göze görünmez.

İktidarın yıpratıcı etkisi malum… Ancak; bu kadar uzun bir iktidar süresi için de olsa çok büyük hatalar yapmalarına ve bir sürü badire atlatmalarına rağmen, haklarını yiyemeyiz, hâlen ayaktalar. Geçtiğimiz günlerde yapılan AKP Kongresi’nde verdikleri imaj, kendi........

© Gazete Pencere