Lisede ikinci sınıftaydım. Tüm derslerimden gayet iyi notlar almıştım; yalnızca İngilizce defterimde utandırıcı bir kırmızı iz düşmüştü. Babamın hiçbir zaman veli toplantılarına gitmeyişini bildiğimden, “nasıl olsa öğrenmez, karnemde düzeltirim” diye düşünerek rahat davranıyordum. Elime tutuşturulan veli toplantısı çağrı kâğıdını da, sanki sıradan bir evrakmış gibi kayıtsızca babama uzattım. O ise altına kısa bir paraf atıp başını kaldırdı ve sakin bir sesle, “Toplantıya geleceğim” dedi.
O an yüreğim burkuldu. Ne kadar dil döktüysem de, “Boş ver baba, önemsiz bir şey,” desem de, kararı kesindi. Asıl korkum, babamın bana kızması yahut azarlaması değildi; zira o, hayatımız boyunca tek bir sert söz söylememişti. Korkum, güvenini boşa çıkarmaktı. Onun gözlerinde en çok kıymet verdiğim şey, duyduğu güvenin parıltısıydı.
Toplantı günü yaklaştıkça içimde bir sıkıntı büyüdü. İştahtan kesildim, geceleri uykularım kaçtı. Yine de babamın unutacağına dair küçük bir umut taşıyordum. Ama yanılmıştım; babam unutmadı. Toplantıya gitti, ben ise evde çırpınan bir kuş gibi bekledim. Kendime sığındığım tek bahane, bütün zayıf öğrencilerin kullandığı o basit yalandı: “Çalıştım ama hoca hakkımı yedi.”
Kapı çaldı. Babam dönmüştü. Kalbim kaburgalarıma sığmıyor, elim ayağım titriyordu. Bana tebessüm ederek baktı. O gülümseme biraz olsun yüreğimi ferahlattı. Akşam boyu okuldan söz açmadı. Sessizlik içimi kemiriyordu. Dayanamayıp ben sordum:
“Toplantıda ne konuştular baba?”
Babam yine geçiştirdi. Ertesi gün, misafir odasında ders çalışırken........

© Gazete İpekyol